Καλεσμένη στην εκπομπή της Ελεονώρας Μελέτη βρέθηκε η δημοσιογράφος Ρένα Κουβελιώτη. Η δημοσιογράφος του Alpha και συγγραφέας, μίλησε για την περιπέτεια της υγείας της, η οποία θέλει τον εγκέφαλο της να έχει την εικόνα ηλικιωμένης γυναίκας. Περιέγραψε με αφοπλιστική ειλικρίνεια την πρώτη φορά που έπαθε κρίση απόλυτης αμνησίας και εξήγησε πως αισθάνθηκε όταν για μερικά λεπτά δεν ήξερε ποια είναι, που βρίσκεται και τι κάνει.
Η δημοσιογράφος αναφέρθηκε επίσης στην αρρώστια και το θάνατο του πατέρα της, τα παιδιά της, αλλά και τον βιολογικό πατέρα του γιου της που αποφάσισε να μην βρίσκεται στο πλευρό της ήδη από την αρχή της εγκυμοσύνης της. Μιλώντα για την καριέρα της αναφέρθηκε και στο περιστατικό που απειλήθηκε η ζωή της από τη «Χρυσή Αυγή».
Όταν η Χρυσή Αυγή απείλησε τη ζωή της
Συνήθως κινδυνεύω μετά το ρεπορτάζ. Το κομμάτι της Χρυσής Αυγής που δεν έγινε ποτέ γνωστό. Έχουν πυροβολήσει το παράθυρο του σπιτιού μου. Είχαμε γυρίσει από διακοπές με τα παιδιά μου. Άναψα το φως στο μπάνιο και κάθισα. Αν ήμουν όρθια μπορεί να μην ήμουν εδώ τώρα. Η έκφραση του γιου μου με θύμωσε και με πείσμωσε. Γι’ αυτό συνέχισα τον δικαστικό αγώνα με τη Χρυσή Αυγή και δικαιώθηκα».
Το πρόβλημα με την υγεία της
Ήμουν στην αίθουσα σύνταξης μετά τη κηδεία του Γιακουμάκη. Λιποθύμησα, ήρθε το ασθενοφόρο, πήγαμε στο ΚΑΤ και μου έκαναν αξονική. Στην αρχή νόμιζαν ότι μπέρδεψαν τις εξετάσεις. Μετά ήρθε η επιβεβαίωση και μου είπαν ότι πρέπει να το ψάξω. Η μνήμη δεν ήταν το δυνατό μου σημείο αλλά δεν είχα κάποιο σύμπτωμα μέχρι τότε. Ο ένας γιατρός μου έκανε λόγο για σκλήρυνση κατά πλάκας, ο άλλος για πρόωρη άνοια. Εγώ θορυβήθηκα όταν άρχισα να έχω αυτές τις κρίσεις.
Την πρώτη φορά τρόμαξα. Πέφτει μαύρο και ξαφνικά δεν ξέρω που πηγαίνω, ποια είμαι από πού ξεκίνησα. Εκείνη τη στιγμή δεν ξέρω ούτε πως με λένε . Έχω βάλει σε διάφορα σημεία χαρτάκια με τα στοιχεία μου αλλά όταν το παθαίνω θυμάμαι που τα έχω βάλει. Δεν ξέρουμε ποια είναι η πορεία . Μένει να βρούμε το αίτιο έτσι ώστε με την κατάλληλη θεραπευτική αγωγή να το σταματήσουμε. Από την ταραχή μου και την αγωνία μου νομίζω ότι δεν ξεπερνά τα 5-6 λεπτά. Μια φορά κατέβασα το καθρεφτάκι να δω τη μορφή μου. Δεν ξέρω ποιον να πάρω και τι να κάνω, αισθάνομαι ταχυπαλμία. Όσες φορές την έχω πάθει είμαι εν κινήσει, μένω στη θέση μου, κρατάω το τιμόνι. Είναι τρομακτική η εικόνα. Νιώθεις απίστευτη μοναξιά εκείνη τη στιγμή.
Πώς είπε στα παιδιά της για το πρόβλημα της υγείας της
Δεν έχει σημασία τι θα πεις σε ένα παιδί αλλά τι θα του δείξεις. Ό,τι και να μας συμβαίνει το πιο σημαντικό είναι να βγάλουμε τη γλώσσα μας. Σιγά σιγά το είπα στα παιδιά μου. “Έχω θεματάκι σε αυτό το κομμάτι του εγκεφάλου μου, είναι λίγο πιο ζαρωμενο”, τους είπα. Χάρη στον καρκίνο εγώ γνώρισα τον μπαμπά μου. Οφείλω στον καρκίνο ότι γνώρισα τον μπαμπά μου.
Το βιβλίο της
Δεν ξεκίνησε σαν βιβλίο. Όταν έμεινα έγκυος στο γιο μου ήμουν πολύ μόνη μου. Η γραφή ήρθε σαν ανάγκη. Έγραφα για την αγάπη, για το φως και τη δυναμική της ψυχής και του έκανα ξεκάθαρη τη δική μου θέση. Αργότερα ήρθε στη ζωή και η κόρη μου οπότε έπρεπε να γράφω για δυο. Ήθελα να γράψω από ανάγκη στα παιδιά, να τα πω όλα. “Όταν το τελειώσεις να το δώσεις στη βιβλιοθήκη να το διαβάσουν και άλλα παιδιά”, μου είπε καποια στιγμή που έγραφα η κόρη μου. Έτσι μου ήρθε η ιδέα.
